Ο Κώστας Λειβαδάς, τραγουδιστής και τραγουδοποιός, φέτος γιορτάζει τη γλυκιά ενηλικίωσή του, αφού συμπληρώνει «18 χρόνια στον Δρόμο», 18 χρόνια τόσο στη σκηνή, όσο και στη δισκογραφία. Και στήνει μια γιορτή, την Πέμπτη 2 Ιουλίου, στη Θεσσαλονίκη, στη Μονή Λαζαριστών, με τις ξεχωριστές ερμηνεύτριες των τραγουδιών του και αγαπημένες φίλες, Ελένη, Μελίνα, Ανδριάννα και Ζωή, αλλά και με τον Μπάμπη Στόκα, τον ηλεκτρικό του φίλο από τα παλιά. Μιλάμε μαζί του για την πορεία του μέχρι στιγμής και θυμόμαστε ερώτηση στην ερώτηση τα τραγούδια του που άφησαν εποχή!
Από τα 18 χρόνια στη μουσική, τι σας μένει περισσότερο;
To πόσο κόπο έχει κάθε ταξίδι και πόση χαρά και εκπλήρωση κρύβει η σοβαρή δουλειά. Βέβαια, στην Ελλάδα όλα αυτά έχουν πάντα πρόσθετα εμπόδια, όμως αυτό είναι! Έτσι είναι τα πράγματα εδώ και καλυτερα να συγκεντρωνεσαι στην ψυχούλα σου...
Έχετε γράψει κάποια από τα πιο γνωστά τραγούδια στη δισκογραφία. Ποια ξεχωρίζετε;
Πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω. Αγαπάω πολλά και για πολλούς και διαφορετικούς λόγους: η συνάντηση με τον κόσμο και την καθημερινότητά του, όνειρα που περιμένουν να εκπληρωθούν – «Κάθε Μπαλκόνι έχει ¶λλη Θέα», «Εγώ σε Αγάπησα Εδώ», «Η Επιμονή Σου», «Για να σε Συναντήσω», «Παιδιά των Δρόμων».
«Μπες στο Κλίμα», ένα τραγούδι οικολογικό! Πώς προέκυψε αυτή η δουλειά;
Από την επαφή μου με την WWF. Μας συγκινούσε η ιδέα ενός πράσινου άλμπουμ με τραγούδια από όλον τον κόσμο και ένα καινούργιο δικό μας. Το τραγουδήσαμε μαζί με τον Πορτοκάλογου, την Τσαλιγοπούλου και την Μπάμπαλη. Τελικά έφτασε να γίνει τίτλος εκπομπής και να ακούγεται σε γιορτές σχολείων. Είμαι ευτυχής γι' αυτό.
Πόσο επηρέασε τον χαρακτήρα σας η ενασχόλησή σας με τη μουσική; Μπορείτε να φανταστείτε τον εαυτό σας να κάνει κάποια άλλη δουλειά;
Όχι, όχι. Τελευταία ίσως με έχει κάνει και λίγο πιο νευρικό (γέλια). Αλλά γενικά ήταν μονόδρομος για μένα... Ήξερα από μικρός τι θέλω να κάνω, από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Βέβαια, θα ήμουν ισορροπημένος και σε αλλες εργασίες που έχουν να κάνουν με τις τέχνες, αλλά η έκφραση ειναι το θέμα μου... Η έκφραση, το γράψιμο.
Έχετε πει σε συνέντευξή σας το 2008 πως οι Έλληνες καλλιτέχνες είναι ήρωες. Σήμερα, μέσα στην κρίση, πόσο ηρωικό είναι να θέλει κανείς να ζήσει από την τέχνη του;
Ε, καλά... Ακόμα και για τους πολύ οργανωμένους, η κατάσταση είναι αρκετά πιο δύσκολη. Για τους υπόλοιπους, δράμα... Έτσι κι αλλιώς, και ο Jagger θα μπορούσε εδώ να έχει μαραζώσει. Γενικά, για τις αποχρώσεις, δύσκολη επαφή. Για τις κραυγές, καλύτερα.
Όταν γράφετε ένα τραγούδι, έχετε ήδη στο μυαλό σας σε ποιον θα το δώσετε;
Σχεδόν ποτέ...
